سرمایهٔ عذر طلبم از همه بیش است

در قافلهٔ اشک همین آبله پیش است

جهدی که ز فکر حسد خلق برآیی

خاری که به پایی نخلد مرهم ریش است

تا مرگ فسردن نکشد طینت مردان

آتش همه دم سوختهٔ غیرت خویش است

جایی که ز خط تو نمو سبز نگردد

فردوس اگر تل شود انبار حشیش است

از برگ طراوت نگهی آب ندادیم

سرسبزی این باغ به شاخ بز و میش است

از سنگ شرر گم نشد از خاک غبارش

ازیأس بپرسیدکه راحت به چه کیش است

بسته ست قضا ربط علابق به گسستن

هشدارکه بیگانگیی با همه خویش است

دکان عبدم مایهٔ تغییر ندارد

ماییم و متاعی که نه کم بود و نه بیش است

بیدل به ادب باش که در پیکر انسان

گر رگ کند اظهارپری تشنهٔ نیش است